Szanowni Państwo!
Przedstawiana tu garść wspomnień to wybrane wątki mojej biografii. Niektóre już się ukazały drukiem. Tutaj pojawiają się przeważnie w nie zmienionej wersji. Może warto by wypełnić luki, jakie pojawiają się między poszczególnymi obrazkami z mego życia? To zbliżyłoby ten tekst do pełniejszej autobiografii. Powstaje wszakże pytanie, czym te luki wypełnić, czy codziennością, czy też poświęcić więcej uwagi samej pracy zawodowej czy kapłańskiej? Oprócz dydaktycznej pracy obejmującej wykłady z pedagogiki porównawczej, z historii Kościoła, a także nieco problematyki polonijnej, wiele czasu i wysiłku poświeciłem piśmiennictwu w każdej z tych dziedzin. Moją troską było też popularyzowanie tych uprawianych przeze mnie gałęzi wiedzy. Może więc lepiej, że pozostaną tu jedynie obrazki, fragmenty, momenty lepiej zapamiętane i pewnie bardziej warte uwiecznienia.
Wydaje się, że każdy piszący wspomnienia musi liczyć się z tym, że to co przekazuje będzie dla kogoś wzorcem, ostrzeżeniem, albo może materiałem do refleksji. Oczywiście nie można pisać wspomnień pod takim kątem, co jednak niejednokrotnie się zdarza, zwłaszcza wtedy, kiedy z góry zakładamy, że chcemy dawać przekaz ku zbudowaniu. Dlatego można ze spokojem sumienia przedstawiać wszystko, tak jak było, bo budować można tylko w oparciu o prawdę. I to właśnie było moim zamiarem.
Do podjęcia scalenia moich wspomnień dotąd tylko fragmentarycznie przedstawianych, walnie przyczynił się mój stan zdrowia. Nagle uświadomiłem sobie, że rzeczy zaplanowane na dalsze lata wymagają przyspieszenia. Ale zdaję sobie także z tego sprawę, że pełna biografia wymagałaby długiej i mrówczej pracy, której nie można podjąć z dnia na dzień.
Wydaje się, że każdy piszący wspomnienia musi liczyć się z tym, że to co przekazuje będzie dla kogoś wzorcem, ostrzeżeniem, albo może materiałem do refleksji. Oczywiście nie można pisać wspomnień pod takim kątem, co jednak niejednokrotnie się zdarza, zwłaszcza wtedy, kiedy z góry zakładamy, że chcemy dawać przekaz ku zbudowaniu. Dlatego można ze spokojem sumienia przedstawiać wszystko, tak jak było, bo budować można tylko w oparciu o prawdę. I to właśnie było moim zamiarem.
Do podjęcia scalenia moich wspomnień dotąd tylko fragmentarycznie przedstawianych, walnie przyczynił się mój stan zdrowia. Nagle uświadomiłem sobie, że rzeczy zaplanowane na dalsze lata wymagają przyspieszenia. Ale zdaję sobie także z tego sprawę, że pełna biografia wymagałaby długiej i mrówczej pracy, której nie można podjąć z dnia na dzień.
(Kliknij na poniższe zdjęcie, aby pobrać publikację)
***
Edward Walewander urodził się 6 grudnia 1947 r. w Niemirówku koło Tomaszowa Lubelskiego. Jest kapłanem archidiecezji lubelskiej, kanonikiem honorowym Kapituły Archikatedralnej Lubelskiej, kapelanem Jego Świątobliwości.
Święcenia kapłańskie przyjął 25 stycznia 1974 r. w Innsbrucku z rąk Opilio Rossiego, wówczas arcybiskupa, później kardynała, nuncjusza apostolskiego w Austrii. W tym samym roku uzyskał na Leopold – Franzens – Universität magisterium z teologii; tam też w 1978 r. obronił doktorat (druk: Echa Powstania Styczniowego w prasie austriackiej, ODiSS, Warszawa 1989, oraz Die österreichische Presse und der polnische Januaraufstand, Wydawnictwo Peter Lang, Frankfurt a/M.–Bern–New York–Paris 1991).
Po ukończeniu studiów powrócił do Polski. Został wikariuszem w parafii katedralnej w Lublinie. Od 1979 do 1983 r. pracował jako prefekt studiów w Wyższym Seminarium Duchownym w Lublinie. W latach 1979–1982 pełnił obowiązki referenta do spraw misji w diecezji lubelskiej, a od 1982 do 1986 r. – referenta do spraw ekumenizmu. Jednocześnie (1984–1986) był diecezjalnym duszpasterzem rodzin. Przez wiele lat (od 1984 r.) pełnił funkcję sekretarza biskupa lubelskiego do spraw kontaktów z zagranicą.
Dnia 1 października 1980 r. rozpoczął pracę naukowo – dydaktyczną na KUL, prowadząc wykłady z historii Kościoła. W latach 1983–1985 był starszym asystentem w Instytucie Badań nad Polonią i Duszpasterstwem Polonijnym KUL, a następnie, do 1995 r. – adiunktem. W tym też roku habilitował się na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim na podstawie rozprawy pt. Wychowanie chrześcijańskie w nauczaniu i praktyce Kościoła katolickiego na ziemiach polskich w II połowie XIX wieku (TN KUL, Lublin 1994; wyd. II tamże – 1996). W 1997 r. został profesorem KUL; w 2009 r. otrzymał tytuł naukowy profesora nauk humanistycznych.
Od 1997 r. ks. prof. E Walewander jest kierownikiem Katedry Pedagogiki Porównawczej w Instytucie Pedagogiki Wydziału Nauk Społecznych KUL. Od września 1990 do marca 2005 r. był dyrektorem międzywydziałowego Instytutu Badań nad Polonią i Duszpasterstwem Polonijnym KUL. Przygotowywał się tutaj do późniejszej pracy naukowej w dziedzinie pedagogiki porównawczej.
W 1987 r. odbył semestralną podróż naukową po Kanadzie. Miał liczne wykłady i odczyty w środowiskach naukowych Austrii i Niemiec. W latach 1993–2002 był prezesem Oddziału Lubelskiego Stowarzyszenia „Wspólnota Polska”.
Na początku października 1996 r. został zatrudniony w Instytucie Pedagogiki Wydziału Nauk Społecznych KUL, gdzie od roku 1997 kieruje Katedrą Pedagogiki Porównawczej. W 1998 r. objął stanowisko profesora nadzwyczajnego KUL w tymże Instytucie, nie rezygnując z dotychczas pełnionych funkcji w międzywydziałowym Instytucie Badań nad Polonią i Duszpasterstwem Polonijnym – pracował tam w latach 1983–2005. Od czasu zatrudnienia w Instytucie Pedagogiki kieruje seminarium magisterskim i doktoranckim.
Od roku akademickiego 1980/81 przez 26 lat prowadził na Wydziale Teologii wykłady dla alumnów Seminarium Duchownego z historii Kościoła nowożytnego, natomiast od 1984/85 przez 14 lat miał specjalistyczne wykłady dla doktorantów z historii duchowości. W latach 1981-1995 wykładał historię Kościoła w Instytucie Wyższej Kultury Religijnej przy KUL.
Prowadził wykłady fakultatywne dla studentów IV i V roku pedagogiki KUL, m.in. Pedagogia katolicka na ziemiach polskich w II połowie XIX w., Wychowanie duchowe w chrześcijaństwie, Dziedzictwo pedagogiczne XIX wieku w okresie międzywojennym, Formacja chrześcijańska. Wybrane zagadnienia oraz System opieki nad dzieckiem w Unii Europejskiej.